Kesinlik, ben de mi uydurdum seni? Bilmiyorum. Bana ait değilsin ve yalansın. Benim çocukluğum bağlarda geçti, Üzümün olgunlaşmasını gün gün takip ettim, bunu bilirim. Şaraba inanırım, özsuyudur efsanelerin Hatırlayınca bunu hafifledim. Oturdum kalbimi dinledim: Sevdiğim kadınlar bana yeşil gözlüydü, Ben onlara çocuk. Sonra Roland Barthes’ın “Çağdaş Söylenler” Kitabında yakaladım seni, yalancı kesinlik diye. Anladım ki şiiri ilgilendiriyorsun; Ama sıkıcı bir gün gibi.