Ben kendi kendime ne çok şey zannettim-diy-di… Mesela ses tonu kalp mesajı gibiydi. Hayat buluyordum güya! Oysa teselli ikramiyesi kadarmış sesi! Her şeyin bir nedeni vardı. Ben buna inanlardanımdır! Dere kurbağasını prens ettik. Pirüpak duygularımı tarumar etti kendileri! Oysa beyni kepenk indirmişti, kapalıydı alıcıları, ‘ahh benim karın ağrım’, her dişi görüşte ağzını bayram tavası gibi açmalarını iştirak edemedim. Sahipsiz kutup ayısını ehlileştiremedim ben! Sahi siz Boşa kürek çekmek nedir bilir misiniz? Sonsuz tahammül sunsanız da kıskanırlar, kısıtlarlar sonra da her şeyi kendileri yaparlar. Karakterlerinin dibi korkunç bir bataklık.’’ İşte kaliteli aptallar, ver ha maval okurlar. Çaresiz kalıp , kaçmak koşmak nedir iyi bilir bazı insanlar. Ben ağır teşebbüsüm, onun hayatına! Sır gibi dert kadın oldum ona! Hiç ama hiç gelemeyenlerin, bekleyenleri de var! Kırmayın insanları! Ya sevmeyenler haklıysa ¿?