Daha çocuk sayılabilecek yaşlarda birkaç teneke kutuyu ve saksıyı barındıran balkon bütün dünyamken, şimdi giderek eskiyen bir eşya gibi hissettiğim bedenim, dünyayı aramaktan vazgeçti. Rüzgârlarını özlediğim tepeler yeşilliklerini kimlere verdi kim bilir? Cam parçacıklarını güneşe tutup görmek istediğimiz renkli dünya, gökyüzüm -bana ait olmadıysan da hiç- daha bir yakın sanırdım. Uçakların içinden geçtiği ve yollar bıraktığı bulutlar beyaz değiller şimdilerde...