"uzağın tozuydu yakının kirpiklerinde aklı sönen ateş meşeyi tüketen alevin dansı bitişin görkemiydi yakını kazıdıkça büyüdü dirim ney sesine dönüştü tirşe sevi" Nevruz Uğur, yaşarken “usta” olarak anılmamak pahasına mutfaktan inatla ve tabii ki cesaretle çıkmak istemediğini, arayışına devam edeceğini bir kez daha gösteriyor bize. Uzağın Tozları, zekice süren bu arayıştan çıkan ve belki de artık şairi tarafından bir daha dönülmeyecek çok kapılı ama bütünlüklü bir eser. Şiirde yoldan çıkmak isteyenlere şiddetle tavsiye edilir.