Osmanlı‘nın Kur‘an‘dan yararlanan bir kazanç ekonomisi ve dünya görüşü vardı. Bu yönelim aşırı kazanç motifi yerine tasarrufu egemen kılıyordu. Ahilik felsefesi de toplumsal dengeyi bozan zenginlik normlarını paylaşımcı bir yöne çekiyordu. Böylece, Osmanlı sınaî ve ekonomik düzeni İslam kültür kodu ile kendine özgü bir modeli temsil etmiş oluyordu.