9 Ocak 2007’de doksan üç yaşında ölen Jean-Pierre Vernant, 20. yüzyılın yetiştirdiği en büyük Antikçağ tarihçisiydi. Ve benim dostumdu. Sorbonne’un merdivenlerinde gizli gizli ince purolarından tüttürdüğümüzü, Malamoud’un Eski Hint seminerlerinde yanyana oturup fısır fısır physis konuşmamızı, o müthiş kahkasını, babacanlığını ve samimiyetini unutamayacağımı biliyorum. Ama bütün bunlar Eski Yunan’a bakışımızı kökten değiştiren bu büyük adamı anlatmaya yetmez. Jipe derdi yakınları ona. 2. Dünya Savaşı sırasında Direniş’e katılan ve “Albay Berthier” kod adıyla André Malraux’yu kurtaran bu genç komünist, Louis Gernet ve Ignace Meyerson’un etkisiyle, Eski Yunan’a antropoloji, hukuk ve psikoloji gözlüklerinden baktı ve tragedya, mit ve site hakkında bildiklerimiz altüst oldu. Vidal-Naquet ile (bir başka istisnai insandı) çalıştı, Detienne’i ve Hartog’u yetiştirdi. Uzun yıllar College de France’ta dersler veren bu muhteşem alim, dostlarının ısrarlara dayanamayıp hafızasından çekip çıkardığı, torununa nasıl anlatıyorsa öyle anlattığı mitleri nihayet kaleme aldı ve elinizdeki kitap ortaya çıktı. İstisnai bir kitabı elinizde tuttuğunuzu bilin isterim.