İroni kişide başlar ve biter; toplumsal yararı gözeten ise mizah ve komik’tir. O halde ironiyi ‘gülme’den ziyade özgürlük talebi ve belirsizlik olarak ele almalıyız; esasında felsefi anlamda bu böyledir. İronik metinler evrensel ve kuşatıcı, dolayısıyla kamuya yararlı, hükmedici değil; mahrem, özel ve kişisel olanı merkeze alır; bu nedenle belirsizdir; toplumsal yarar için yorumladıklarında hiçbir şey ifade etmeyeceklerdir; ironide çözüm önerilmez; en fazla sorun gösterilmiş olur; ortada komik de yoktur; bir doğruya bağlama da.