Bizim annelerimiz İki uçurum arasında doğurdu bizi Açılıp kapanan ve hep derinleşen, Dibinde karanlıklar yetişen oynak bir uçurumda. Biz onlara bin uçurum verdik Parçalansınlar diye bin kere... Yaşadıkları hayat bir gül yüküydü, hep ağır Goncaları gören bizdik, Dikenlerse bir astardı tenlerinde, hep kanatan. İki uçurum arasında doğurdu annelerimiz bizi Sorsak onlara, ne denli acıdır dikenin zulmü? Sorsak onlara, ki yeniden doğururlar gülerek bizi. Gözlerinde ve göğüslerinde eski yüklerin dikenli izi Annelerimiz, kirli bir hayatta temiz ekmeklerle büyüttü bizi.