Sevmek öyle güzeldi ki! Bir hayale aldanmak gibiydi. Sessizce yandı sahnenin ışıkları. Mutluluk, sevgi aşk beraber oynuyorlardı. Beyaz yeleli atlar sevdaya koşuyor, umutlar şahlanıyordu. Gözler el veriyordu kalplere. Hare hare yayılıyordu aşk... Sevmek öyle güzeldi ki! Koşulsuz... Korkusuz... Sonra söndü ışıklar, yıkıldı sahne. Sağ toz ,sol duman... Enkazda can çekişen yalnızca biri kaldı... Sabır yeni nihayetler demekti. Bir boş veriş istedi hayat ondan ya da bir kabulleniş. Söz Sevgilim; Anadolu’nun bir köşesine tayin olmasıyla renklenmişti Aylin öğretmenin hayatı. Sıcak bir kış gecesi iki çift gözün çarpışmasıyla başladı her şey. Aşk gergef oldu sevdayı işledi. Mutluluk rüzgar oldu sessizce esti... bir rüyaya dalmıştı Aylin, irkilince her şey yok oldu... Bir sahipsiz mektuplar kaldı gidenin ardında birde kurumuş bir dal papatya...