Araştırma pratiği ve teorinin nasıl ilişkilendirileceği konusu sosyal bilimlerin klasik bir problemidir. Türkiye'de sosyal bilim yazınında doğrudan bu konuyu elen alan çalışmaların sayısı çok azdır. Oysa sosyal bilim alanında ülkemizde üretilen çalışmaların en temel sorunlarından veya eksiklerinden biri, ampiri ve teori arasındaki bu rabıtanın güçlü ve verimli bir biçimde tesis edilemiyor oluşudur. Tam da bu noktada Derek Layder, Sosyolojik Araştırma Pratiği başlıklı bu temel kitabında sadece sorunun temellerine inmekle kalmıyor, aynı zamanda saha ve sosyal araştırma pratikleriyle irtibatın teori üzerinden nasıl zenginleştirici bir çerçevede tesis edilebileceğini yetkinlikle ortaya koyuyor. Teori ve araştırma dinamiğinin oldukça girift bağlantılarına ışık tutmasının yanı sıra bu kitap, sosyal araştırmada teorileştirme için özgün bir yaklaşım da geliştirmeye çalışıyor. Layder'ın "uyarlayıcı teori" olarak ifade ettiği bu yaklaşım sosyal teorinin doğası, kullanım şekli ve bunun yanı sıra araştırma yöntemine ilişkin yerleşik sosyolojik gelenekleri sorguluyor. Bu geleneklerin yöntem setlerinin şöyle ya da böyle demode veya değersiz olduklarını iddia etmeksizin yeni bir metodolojik çerçeve geliştiriyor. Kısacası araştırma pratiği ve teori arasındaki bağlantıların daha iyi bir şekilde kavranması (ve tesis edilmesi) gerektiğini vurgulayan Layder, elinizdeki kitapta bu yönde oldukça zihin açıcı opsiyonlar sunuyor. Teorileştirmenin doğası gereği ne tür bir yaratıcı etkinlik olduğunu ve teorinin sosyal araştırmanın vazgeçilmez bir unsuru olarak görülmesi gerektiğini ortaya koyarak ampiri-teori rabıtasını bu zenginleştirici çerçevede okuyor.