bir gün yine öyle dolaşırken kendi kendime, birden 34 plakalı bir otomobil çarptı gözüme, bir yanardağa dokunmuş gibi oldum, gözlerimin dolmasına aldırmadan boğazıma basıp yumruklarımı, sus dedim, sus ulan, ne istanbul, ne boğaz, ne de sahaflar şimdi seni hatırlar, sustur içini ve yıkıl git mağarana o gün bugündür uğramaz ayaklarım charing cross road’a- Sefa Kaplan (1956): Sürgün Sevdâları, İnsan Bir Yalnızlıktır, Seferberlik Şiirleri, Londra Şiirleri ve Mecûsi Şiirleri ile şiir geleneğimizin son otuz yılında kendine özgü yer edinmiş bir isim; daha ikinci kitabıyla Behçet Necatigil Şiir Ödülü ‘ne değer görülmesi de bunun bir göstergesi zaten. Şiirler, şairler ve şiir ortamımız hakkındaki sarsıcı mukaddime siyle, günümüzün en şair-yazarlarından birinden gerçek bir beşibiryerde.