Necmüddin Kâtibî, hocası Esîrüddin Ebherî (öl. 1265) ile beraber İslam mantık tarihinin en meşhur iki mantık eserinin müellifi olmuşlardır. Ebherî’nin Îsâgûcî’si gibi Kâtibî’nin daha hacimli ve ileri düzeyde, konsantre bir metin olarak kaleme almış olduğu er-Risâletü’ş-Şemsiyye fi’l-Kavâ‘idi’l-Mantıkıyye isimli eseri, İslam dünyasında çok yaygın bir ilgiye mazhar olmuş, ders kitabı olarak okutulmuş ve pek çok şerh ve hâşiye ile yüzyıllar boyunca takip edilen kendine has bir alt mantık geleneği oluşturmuştur. İslam dünyasında Şemsiyye Risâlesi üzerine yapılan şerhlerden en meşhuru, Kutbüddin Râzî (öl. 1365) tarafından yapılan şerh ile bu şerhe Seyyid Şerif Cürcânî (öl. 1423) tarafından yapılan hâşiyedir. Ayrıca Sâdeddin Teftâzânî’nin (öl. 1389) ve Kadî Mîr Meybûdî’nin (öl. 1504) şerhleri de şöhret bulmuştur. Bu çalışmada hem Şemsiyye Risâlesi’nin hicrî bin yılından önceye tarihli nüshalarından altı tanesine ve biri Matbaa-i Âmire baskısı, diğeri ise harekeli matbu baskı olmak üzere iki matbu nüshaya dayanarak karşılıklı çeviriyle beraber eleştirmeli metin neşri yapılmış hem de zikri geçen şerhlerine ilaveten İbnü’l-Mutahhar Hillî’nin el-Kavâidi’l-Celiyye isimli şerhinden ve yer yer başka klasik kaynaklardan yapılan seçmeler ve yorumlar ile Şemsiyye Risâlesi’nin daha iyi anlaşılmasına katkı sunacak bir açıklama ve değerlendirme yapılmıştır.