‘’Gitmek ‘’kelimesi ne kadar acemi kalırdı, bizim aşkımıza… Ama istemeden iki beden arasında etten bir duvar olmak, ne kadar kanatır bir bilseniz? O gün yıldızlar sanki daha bir solgundu ve ay hiç gözükmüyordu. Gökyüzü bile içten içe hayata sövüyordu… Evet, kabul ediyorum; Aslında devrik cümlelerde geçen her edepsiz, şiir bendim! *** Biliyor musun; her durakta bir ben bıraktım, gelirsin diye? İnsan bekledikçe çoğalır mıydı? Aksine azaltıyordu, bir bedene sıkışan iki kişilik! O gün ilk dansımı sokak lambasıyla öpüşen sivrisinek eşliğinde dans ettim desem de, az olmaz. Gecenin ayazında silkelendim, tozumu uçursun istedim, rüzgâr. Geçmedi kirliliğim… Üzerimi yağmur sepkenleriyle yıkadım. İliğim e kadar işlesin istedim; yağmur, yağmur… Aslında bir hayalim vardı, sevdiğimle ıslanacaktım iliklerime kadar. İliklerime işleyecekti, düğmelerime kadar iliştirdiğim aşklar... *** Aslında o ,son dansım ve şiirim olmuştu ; ‘’ Kan uykumdan ediyor, Bu kalp ağrım Ve sesinden öpünce geçiyor, çocuk…