Kimsa onun gibi gülümsemiyordu bana. Annem çok işi olduğundan çok yoruluyordu. Bazen gülmeyi unutuyordu. Ablam. 'dersim var, git başımdan' diyordu. Ninem namaz kılıyor. Tanrı'yı düşünüyordu.Babamı zaten az görüyordum. O da ikide bir, 'ben önemsiz bir memurum' diyordu. Porselen abla yorgun değildi. 'Git başımdan,' demiyordu.Önemsiz biri olduğunu da sanmıyordu.