Yıllarca hep bir mucize bekledim. Ayın ikiye bölünüp, denizin ortadan yarılması gibi değil, bir elin omzuma dokunması gibi bir mucize. Mucizelerin durakta bekler gibi beklenmeyeceğini, mucizelere doğru yürünmesi hatta mucizeler yönünde koşulması gerektiğini anlamam hayli zaman aldı. Yitip giden mucizelerimi fark edip üzülüyordum. Oturup bir mucize bekliyor olmasaydım eğer... Yıllar sonra bugün, beklediğim mehdi olduğumu fark ediyorum. Kurtarıcım kendimim. Her nerede kurtulmayı uman biri varsa ve kimde kurtarılmaya değer bir şeyler kalmışsa o kendi kendinin kurtarıcısı bir mehdi olsa gerek.