Geniş, puslu ve derin bir vadinin doğusundaki kayalık tepeler apaydınlıktı; güneşin kudretli yüzü doğduğu yeri turuncuya boğmuş... Güneş yükseldikçe turuncu beyaza, beyaz gittikçe göz kamaştıran bir ışık denizine dönüşüyordu. Uzaklarda portakal rengiyle yıkanan bulutların neredeyse doruklarına kadar indiği Toroslar’da ceylanlar geziniyordu. Ve ceylanların rengi ışıyordu güneşte. Ceylanlar şimdi yağmur gibi vadinin puslu derinliğine düşüyor, gözyaşlarının ırmağına karışıyordu. Birden Fırat’ın, Dicle’nin boyları hıçkıran ceylanların sesiyle velveleye dönüşüyordu. Ve annesini görüyordu, ninesi Şemsa’yı, teyzesi Duçem’i... Ve kadınları görüyordu, kadınlar ceylanlar gibi turuncu turuncu ışıyordu zılgıt koparırken!...