Sessizlik tekrardan girdi devreye; aramızda yaşanan sohbetin geç bir yansıması, bir başkası gibiydi. Sanki gizli bir anlaşma yapmıştık da sessizliğin ve benim anlaşmadan haberimiz yoktu; kuralları biliyormuş gibi yapabilmek için susuyordum ben de. Etraftaki değişikliği de bu sayede fark ettim. Kalabalık hatırladığım sokaklar hiç olmadığı kadar tenhaydı bugün, yoksa hiç kalabalık değiller miydi? Sessizliğimiz sanki herkesi etkilemiş, herkes susmaya merak salmıştı. Biz de tesadüfen, sakarlıktan, yerimiz olmamasına rağmen bize ait olmayan bir zamanda ve yerde bulunuyormuş gibi sersemce dolanıyor, bütünün, bizim dahil olup olmadığımızdan emin olamadığım dışarısının sessizliğini elimizden geldiğince bozmaya çabalıyorduk. İyi bir şey mi yapıyorduk emin değilim ama yaptığımızın pek uygun olmadığını söyleyebilirim; en azından, hâlâ kurumayan giysilerimiz bunu söyleyebilmem için yeterli bir sebep gibi geliyordu bana. Böyle biri neyi iyi ya da doğru yapabilirdi ki?