Çocukluğu, sevgiyi, vicdanı, duyarlılığı kaybetmemek, insan olabilmenin ilk adımlarıdır. Bunlara sarılmak, bunlarla sarmaş dolaş olup yaşama tutunmak, tutunmanın ötesinde yaşamı değiştirmeye bilgisi, yeteneneği, gücü, etkinliği ölçüsünde insanlaşarak katılmak… Bir şiirden başka ne istenir?.. İmdat Gönülal’ın “Nerem Kanadıysa Seni Bastım Yaralarıma” adlı şiir kitabında yer alan şiirlerine bir bütün olarak baktığımda bunları görüyorum. “Ben kuşlara taş atamam,/ Kuşları sevdiğimden” (Sapan), “Bugün pazar,/ Ve ben seni/ Diğer günlerde/ Sevdiğim kadar seviyorum./ Ne eksik dünden,/ Ne fazla yarından...” (Pazar), “Aklım gözlerinde kaldı,/ Kalış o kalış...” (Aklım Gözlerinde Kaldı), “Her perdede bir türkü yanar,/ Her notada bir şiir,/ Saz da yanarmış gördük,/ Söz de yanarmış/ Sivas ellerinde...” (Sivas), “Şimdi kim anlatacak/ Çukurova’nın/ Keven dikenlerini,/ Pamuk işçilerini,/ Kurdunu,/ Kuşunu,/ Adana ovasını,/ Kim?” (İnce Memed), “Ve nerede zorda kaldıysam, aşkta, sevdada,/ İşkencede, zulümde, Hep yanımda siz vardınız.” (Ahmed Arif) dizeleri gösteriyor bunları. İnsan ve yurt sevgisiyle bütünleşmiş, özlemlerle, türkülerle bezenmiş bir içdöküş, bir ağıt da diyebiliriz bu şiirlere: “Türküler size sığınıyorum,/ Ayrılık türküleri size,/ Gidenlerin türküleri size,/ Her yanı çığlık, her yanı isyan türküler size./ Anadolu’nun her yanından, her dilden süzülen,/ Sevda türküleri, size sığınıyorum./ Devrimci türküler size,/ Metris’te, Mamak’ta, Diyarbakır’da söylenen yoldaş türküler,/ Size sığınıyorum./ Bana da bir nefeslik yer verin yüreğinizde,/ Türküler size sığınıyorum...” Öner YAĞCI