‘Siz beni hiç tanımamışsınız. Biz yine görüşeceğiz’ deyip durmayan konuşmasını onun ağzına tıkarak kendini odanın dışına atıp kapıyı da ardından kapattı. Oradan hemen uzaklaşmak için de hızlıca merdivenlere yöneldi. Aşağı indi. Son basamakta öğretmenler odasının tam karşısında durdu. Derin bir nefes aldı. Laboratuar kapısına baktı. O an bir öğrenci açık kapıdan kafasını çıkarıyordu. Her halde koridoru kontrol etmek içindi; ancak hocasını görmesi ile tekrar kafasını içeri sokması bir oldu. Necla Hoca hemen içeri girip sınıfının kapısını kapattı. U şeklinde dolaplı masalara sessizce oturmuş öğrencilerine şöyle bir baktı. Kafasını kapıdan çıkarıp gözetleme yapan öğrencisi utanmış bir şekilde hocasına bakıp başını öne eğdi. Kendisine kızılacağını sandı; ancak hocası ona hiçbir şey demedi. Çünkü hiçbir önemi kalmamıştı. Az önce yaşadığı andan sonra birçok şey o kadar masum görünüyordu ki! Sadece Latife ye baktı. Kırlangıç gibiydi. O da öğretmeninin onu babasına şikâyet ettiğini zannediyordu. Ancak şu an kendisine acıdığı kadar ona da acıdı. Babasından ise tiksindi.