kim tanır artık beni bir durak küserken sokağına. kim tanır çamaşır iplerine asılmış hünerini yağmurun. pencerelere yakışmayan yüzüme caddeler gezdiriyorum. alışıyorum duraklara, çamaşır iplerine, yağmura nasıl alışmaksa bu. gözlerini dikmiş uykulu bir durak. ağacın altında sıkışmış bir durak. ciddiyetle düğmeleri ilikli bir durak. parmaklarım sararmış bakışlar bırakıyor. gözkapaklarımı zorlayan bir yüz, nasıl da unutulmayı bekliyor.