Hüsn-i hattın gerçek öğretimi, yüzyıllar boyunca hususi ve hasbi olarak, üstaddan çırağına meşk yoluyla sürdürülmüştür. Ancak, 19. asrın mali imkansızlıkları içinde bu gelenek artık eskisi gibi yürüyemez olmuş, çağın şartlarına uyabilen bir öğretim kuruluşu aranır hale gelmiş; hele tezhib cild ve ebri (ebru) gibi hüsn-i hatla yakın ilgisi bulunan kitab san’atları, ekseriya babadan oğula geçerek yürütülen birer esnaf zenaati kılığına bürünmüşdü.