Ayşe Kadın yere yığıldı adeta. Bir külçe gibi çöktü olduğu yere. Bir parça unumuz olsaydı, diye düşündü. Yoktu. Bir bardak un bile yoktu. Recep’in Fatma geldi aklına. Çocuğu emzikteydi Fatma’nın. Kocası askerde olduğu için ne yapacağını şaşırmıştı zavallı kadın. Bir dilim ekmeğe muhtaç olmuştu o da kendisi gibi. Yatalak bir babası vardı Fatma’nın. Bir tarafta babası, diğer tarafta emzikteki bebeği. Bebeğinin ağlamalarına dayanamamıştı Fatma. Neredeyse sütü kesilecekti. Bir dilim ekmeğe muhtaç yaşadı günlerce. Suyla idare ediyordu. Toprak yiyordu, arada sırada karnını doyurmak için. Ağaç kabuklarını kemirmişti. Ya babası ve bebeği?... Onları düşündükçe kahroluyordu Fatma. Sonunda dayanamadı; birkaç dilim ekmek için satmıştı kendini.