İlkin ne zaman gördüm seni, anımsayamıyorum. Serhad’ın bir kasabasındaydı. Dağlardan coşup gelen sular gibiydin, öylesine kendin ve içten. Kökünden koparılmaya çalışılan yabani güllerdik; asi ve direngen. Sonra İstanbul’da buluştuk, deniz kıyısında yürüdük. Homeros’un çakır dalgalı denizine akan şarap rengi gözyaşlarını konuştuk. “Gözyaşları da çiçek açar,” diyordu bir şair ve o açmaları ne çok bekledik.