"Oleeey! Yaşasın kamp! Ruz-ruz-ruz! Kampa gidiyoruz!” diye çığlık çığlığa sevindi Keremcan... Ne zamandır bu haberi bekliyordu. “İzci şendir” şarkısını söyleyerek eve geldi. Dedesi: – Bu ne hal oğlum? – Kampa gidiyoruz, dedi elindeki kağıdı sallayarak. – Ne kampı? – Ne kampı olacak? Tabii ki izci kampı, dedi. Ancak Keremcan’ın mutluluğu kısa sürdü. Ertesi gün okulda çocuklar kendi aralarında konuşuyorlardı: – Geçen yıl izci kampını kurtlar basmış. Çok sayıda izci ağır yaralanmış! – Kamptan iki çocuğu haydutlar kaçırmış, tüm aramalara rağmen bulamamışlar! – Kör bir kuyuda insan kemikleri bulmuşlar! – Dağda ne bulurlarsa yiyorlarmış! Keremcan’ın içi kalktı birden. Katılım formunu verdiğine pişman oldu. Sahiden izci kampı çocukların dediği gibi bir yer miydi?