Merhaba anne!.. beni aradığın yerdeyim.. Her Perşembe Plaza de Mayo’da, her Cumartesi de Galatasaray’dayım... Ne garip bir toplum ki, yıllarca söylediklerimizi inkar etti; şimdi katillerine ve suç ortaklarına inanıyor. Ama evet canım, artık hiç kimse gerçeği söylediğimizi inkar edemez. Sana, seni sevdiğimi, yüreğimin başköşesinde yaşattığımı; onlar seni öldürmek istedikçe, listeleri ve mezarları sordukça, her zamankinden daha canlı olduğunu hissettiğimi söylemek istiyorum. Şimdi pişmanlık duyan bütün ipsiz katiller, beni, senin öldüğüne, tamamen öldüğüne ikna etmeye çalışıyorlar. Neden sana yazma ihtiyacı duydum, bilmiyorum. Belki de aylarca her sabah giderek yükselen sesinle Merhaba anne! deyip beni uyandırdığın için. Seni yaşatmaya devam etmek için neler yaptığımı bilemezsin. Yaşatmak ne kadar güzel bir şey... Onca insan yalnızca ölümden bahsederken...