Kierkegaard, Vigilius Haufniensis müstear adıyla yayımladığı (1844) Kaygı Kavramı'nda, kaygı nın gelecek zamana ilişkin bir terim olduğunu belirtir ve temelde Hegel'e yönelttiği eleştirileri Antikçağ'dan on dokuzuncu yüzyıl ortalarına dek geliştirilen zaman görüşlerine bağlar. Yerleşik Hıristiyan dogmaları ile sistem kurma iddiasındaki felsefi düşünüşü hedef alan Kaygı Kavramı, bu çerçevede ilk günah, suç, devinim, mantık, doğruluk, tikel/tümel karşıtlığı, zihin-beden ilişkisi gibi hem teoloji hem de felsefe alanında ele alınan kavramlarla hesaplaşır. Bu metin, felsefe tarihini yeniden yorumlama girimişi olduğu kadar, insan doğasına ve öznenin inancına ilişkin bir öneri biçiminde de okunabilir.