“İnsanlar uzun süre bir­likte yürürler hayatta, ama hepsi kendi sessizliğine hap­solmuştur, birbirlerine söyledikleri şeyler ötekine ulaş­maz bile. Ama tehlike gelip çattığında, omuz omuza birbirlerine sokulurlar. O zaman aynı topluluğun in­sanları olduklarını fark ederler. Başkalarının varlığından duyulan huzur sarar içlerini. Birbirine koca bir gülüm­semeyle bakar herkes. Herkes bir parça, hapisten salıve­rilmiş de büyülenmiş hâlde engin denize bakan o mah­kûma benzer.”