Fatma Aras, tıkır tıkır işlediği sanılan toplumsal yaşantının içerdiği kaostan yola çıkarak yazıyor şiirlerini. Yaşamın bütün boyutlarına değiniyor. Acıların çoğul olduğunu görüyor. Bu da onun şiirlerinde ikiz acılar, kardeş acılar olarak somutlaşıyor. Acıların birleştirici gücüne de inanıyor ve bunun anlaşılmasını istiyor daha çok. Öte yandan bireyin kendine yabancılaşması ürkütüyor onu. Her toplumsal öznenin kendi tragedyasına sahip çıkmasını ve bu amaçla eylemli olmasını istiyor. Bütün insanları eşit kılan bir gelecek öneriyor. Bu nedenle dilindeki yabanilik daha bir anlam kazanıyor. Verili olanın dışında kalabilen bir alanda toplanmaya çağıran şiirler onun yazdıkları.