Aşkı affetmeyi sağlayan,hep vicdandı. Kaybetme korkusunu bile bastırırdı sevdiğini üzme kaygısı. Üzülse de üzmezdi ya insan. İşte o aşktı çoğu zaman; kime ya da neye olduğundan bağımsız. Aşk yakardı, vicdan acıtırdı. Kimi zaman birlikte kimi zaman ayrı ayrı konuşur, susarlardı. Beraber yaşardı aşkla vicdan. İnsanın vicdanı en çok aşka sızlardı... O ince sızı yüzünden kendinden feragat eden insanın korkuları aslında hep geleceğin olasılıklarına dairse, korkmakta rüyaya dalmaktı. Ne yazık ki hep unuturdu aşk: en kötü kabus bile bir gün ışığı ile yok olurdu. Vakti gelsin yeter. Aşk, sabırsızlığından dostluk kurardı vicdanla...