“Annesinin kucağında yatan, benim adımı taşıyan o ço­cuğu da görüyorum. Kocaman bir adam olmuş, vaktiyle be­nim tutmuş olduğum yolda hızla başarıya doğru ilerliyor. Onun büyük başarı kazandığını, adımın onun ışıkları saye­sinde parladığını görüyorum. O adın üzerine sürdüğüm leke­lerin kaybolduklarını görüyorum. Onun yargıçların, şeref sa­hibi kimselerin en ileri gelenlerinden biri olarak gene benim adımı taşıyan altın sarısı saçlı bir oğlan çocuğu buraya getir­diğini görüyorum. Burada da artık bugünkü manzaranın izi bile kalmamış olacak; eğlence yeri halini alacak. O adamın çocuğa şefkat dolu titrek bir sesle benim hikayemi anlattığını duyuyorum.”