“Artık geri dönemezdim. Göğsünü dolduran nemli saçlarını koklamak isteğiyle başımı ona yaklaştırdım. Koluyla beni itti. Birden kızdım: – Nalan, dedim, senden sadece bir fedakârlık istiyorum... Görüyorsunki, yanıyorum... – Kenan... Delisin... Normal değilsin... Seni mazur görüyorum... Fakat daha fazla ileri gitme!.. – Merhametin bu noktada kalıyor demek? Sonra bu haksızlığını anlayacaksın ve pişman olacaksın!.. – Sus Kenan! – Susmayacağım... Tek bir kere benim olacakmısın?”