Gölgeydi… Gölgelere boyanmisti adam… Ölümün kanli kiyilarinda bir gezgin olmaya zorlanmisti. Isik düsmemis maskesizligine, bir kadinin aksi sirayet etmisti. Kizila boyanmisti kadin… Gençligi öyle uzakta kalmisti ki, ufku izleyen ve günbatiminin hüznüne kapilan kanadi kirik serçe çirpiniyordu yüreginde. Çöl misali kurak olan bir karanlikta susuz kalmis ruhuyla sarilmisti, adama. Ve ayni adam yangin içirmisti yüregine… Bu sefer en bastan tanidilar birbirlerini. Yesil, karanligini arindirdi toprakta… Ask, gölgeleri süpüren ölümün karanligina sürükleyen bir yansimaydi yüreklerinde.