Hamlet: Ey göklerde sakin olanlar! Ey yeryüzü! Daha ne kaldı! Cehennemi de bunlara katayım mı? Ahhh, ah! Dayan kalbim dayan! Ey adalelerim, sizler de birdenbire gevşeyip kuvveten düşmeyin sakın, beni dimdik tutun. Seni hatırlayalım ha? Olur, zavallı hayalet, çığrında çıkan şu kürede hafıza yer bulduğu kadar seni hatırlayayım mı? Elbette. Hafızamın levhasından, gençliğe kapılıp mühim diye kaydettiğim bütün saçma boş hatıraları, kitaplardan derlenmem bütün vecizeleri, geçmişin bütün hayal ve intibarlarını silip atacağım. Zihin kitabımla baştan başa bütün cildine senin emrin adi hiçbir mevzu karışmaksızın, tek başına yazılı kalacak, gökler şahit olsun ki kalacak! Ah, menhus kadın. Ah alçak, sırıtkan melun alçak! Nerede hatıra defterim? Şunu yazmalı; insan sırıtır sırıtır da yine alçak olabilir; hiç değilse Danimarka’da böyle, buna eminim.