Güllerim, Yunus’umun gülleri, bağışlayın beni. Böyle yapmazsam eğer büyüyemezsiniz siz, o zaman kim güzelleştiririr dünyayı, kuşları kim çağırır bahçeye, içimizi kim aydınlatır? diyordu yavaş duyulan bir sesle. Neden sonra arkasına dönünce fark etti benim geldiğimi. Biliyordum ki, bu saatlerde o da benim yolumu beklerdi hep. Onun konuşmasına fırsat bırakmadan: -Dedeciğim, dedim kiminle konuşuyorsun öyle? -Güllerimle, dedi.