“yüzümü hangi yöne dönsem kanıyor; ama aydınlık! şiir yüklü gemilerle taşınan düşüncelerde –doğum sancısı uzamları kıvrılan aynalarda kaybettiğim tini gördüm kendi nehrimde parça parça yüzdüm, arınmanın kıyısına vurdum insanlar yüzsüzleştikçe mahcubiyetim azaldı tarihin borazan yaprakları hâlâ küfrediyor –duyuyorum