Yolun sonundaydım... Yahut başında... Uzayıp gidiyordu umutlar, umutsuzlarla savaşarak... İlkokul kitaplarında gördüğüm o merkeze, Kabeye dokunabilmek iştahıyla ileri atılırken binlerce kolun beni tuttuğunu... Kabe’nin eşiğinde, ibadet halinde iken bile nefsin kol gezdiğini görüyordum... Olup biten bütün güzellikler de çirkinliklerde insaniydi... Ama yarınlarda doğacak güneş... açacak gökyüzü mavisindeydi. Maviyi arıyorum ben... İnsanlığı... Haysiyetli bir yolu, özgürlüğü... O kaynağa ulaştığımda kurtulacağım... Kurtulacağız...