Alex’in Fırın Islahevi’nden ikinci kaçış girişimi de başarısız olmuştu. Bu sefer cezası öncekinden çok daha kötü olacaktı, çünkü hapishanenin gizli, kanlı laboratuvarlarında bir canavara dönüştürülecekti. Başgardiyan, damarlarına şeytani, karanlık Nektar’ı pompalarken, Alex en korktuğu şeye, Fırın’ın süper insan kölelerinden birine dönüşecekti. Karanlık içindeyken nasıl kaçabilirdi? Kendisini kaybettiğinde, özgürlüğe giden yolda nasıl liderlik edebilirdi? Artık karanlığın tutsağı değilim, ancak karanlık hâlâ içimde hapis durumda. Başardık, kapıları kırdık ve Fırın’dan kaçtık; ancak dışarıda olsak bile hâlâ özgür değildik. Şimdi bütün şehir tecrit altındaydı, yollar kapatılmıştı ve polisler bütün binaları didik didik arıyorlardı. Üstelik bundan çok daha kötü şeyler, inanılamayacak bir öfkeyle dolu yaratıklar, Alfred Furnace tarafından yollanmış şeytani bir ordu tarafından avlanıyorduk. Tüm bunların arasında beni hayatta tutan tek şeyin içimdeki zehir olduğunu biliyordum. Ve onun, beni bir canavara dönüştürdüğünü de… Eğer gerçekten özgür olmak istiyorsam, karanlığın kalbine gitmem, beni bulmadan önce Alfred Furnace’ı bulmam gerekiyordu. Yoksa kısa sürede bütün dünya hapishanemiz haline gelecekti...