“Kentin sabah serinliği, insanın içine işler, elini yüzünü dondurur. Ama o iki yüzlü havalara benzemez. Yani adamı dönekliği ile hemen hasta etmez. İçtendir. Sabah karanlığında serin. Öğleyin sımsıcak. Geceleri ayaz. Akşam yatarken öbür mahalleyi düşündü. Düşünde öbür mahallenin yamru yumru yollarında koşuyordu. Mezarlığın gerisinde ışık Akarbaşı yoluna dökülmüş, çizgi çizgi akarın sularında oynaşıyor, ışıkların arasından da bir sürü garip insanlar hayal gibi süzülüyorlardı. Hepsinin yüzünde yoksul bir sessizlik vardı.”