...bu sefer ve son kez sırtını dönüp gitme sırası bende ama bu gidiş hasrete değil vuslata olacak, gözlerin ağlamasın benim gözüm arkada değil seninde gözün eskilerde olmasın artık. Üzülme, bırak vuslatımız cennete kalsın... Allaha emanet ol... Bunu bir veda anlama, sana veda etmiyorum. Bizim vedamız olmasın. Bir gün, bir yerde, bir şekilde, mutlaka... dedi yine Elfida. Ve yine bahar gözleri sisli, kirpiklerinde yorgun yağmurlar asılıydı.