Korkuyorum anne insanlar çok var Tufan dolusu su yutuyorum Yanlış güneşe yolculuk etmişim Israrlı bir ızdırap göğüs kafesimi deliyor Sentetik bir mutluluk dikiyorlar göz kapaklarıma Biliyorum bu gülümse bana ait değil İntihar edemem yerime bakacak kimse yok Bir elma bahçesinde ilk günahı sergiliyorum Devlet hastanelerine düzenli olarak gözyaşı bağışlıyorum O hikayedeki palyaço bir tabanca satın alıyor Hayatına koyduğu nokta bir kurşun genişliğinde Göğe yükselemeyecek kadar ağırlaşıyor ruhlar Önünden geçtiğim mezar taşına alıcı gözle bakıyorum Anne yemin ederim ilaçlarımı alıyorum