Seninle ilk tanıştığımızda bir mısra yerleştirmiştim o tatlı gülümsemene senden habersiz. Sen güldükçe yeşerecek filizlenecekti o mısra. Büyüyecek büyüyecek şiir olacaktı, şiirler olacaktı. Yapraklarında senin her sıfatına sayısız tamlamalar olacaktı. Sonra beraber tutup çekecektik o mısraları, o şiirleri, o tamlamaları gülüşünden. Yeşerdi, filizlendi o gülüşüne ektiğim mısra. Sen… Hala yoksun. Gel demiyorum ama bir başkasına gülerken solar bu şiirler. Bırak hayalini kurduğum o küçük mutluluk benim olsun. Sen gelme, bana şiirlerimi ver.