“İçimize dışımıza kış indiğinde, uzun geceler boyu, bacalarımız tütsün isteriz. Ocağımızdaki ateş diri kalsın. İlkyaz ufukta göründüğünde, doğa kıpırdamaya koyulur, ağaçlar ve hayvanlar harekete geçer. Can silkinir. Yazla birlikte, açık denizler köpüklenir, ırmaklar kabarır. Su bize erişsin, kıyılarda bekleriz. Neden sonra güz çıkagelir, bütün renkleri elden geçirir, rüzgâr keder tınılarını dener. Kendimizi yoklarız. Şiir bütün mevsimlere, dönüşümlere eşlik etmek için köşesine çekilir ya da köşesinden fırlar. Dumandır, kıpırdanıştır, su zerresidir, yoklamadır. Hayatımızdaki yerini az çok fark ederek ona borçlanırız. Ustanın dediği gibi, şair, kimse kendisinden birşey beklemediğinde bile en iyi şiirlerini bundandır yazmayı sürdürür.”