“Söylesene kimsin sen?” “Bugün de adımı sen koy.” “Rüzgar olsun.” “Neden Rüzgar? Bütün sıkıntılarımı üzüntülerimle birlikte alıp götürsün diye mi? Öyleyse senin de adın Deniz olsun bugün, yüksek sesle söyleyemediğin her şey bir dalganın içine karışıp kıyıya vursun artık diye.” Zamanın hançeri boğazlarına dayanmış haldeydi. Köstekli saat onlar için geri sayıma çoktan başlamıştı. Kız hayat doluydu sayılı günlerine rağmen. Adam ise yaşama dair umudunu kaybetmişti uzun zaman önce. Zamanın içine sığamadılar. Adamın hatırlayamadığı geçmişi, kızın hayalini dahi kuramayacağı geleceği ile bir köprüde buluştu. Karşı karşıya geldiler. Kendi zincirlerini keşfederlerken, bir kurtuluş anahtarı arayışı içinde birbirlerinde kayboldular. “Size ikimizin de asla gidemeyeceği o yerden yazıyorum bayım. Sizi sevmek beni iyileştirdi.”