Mum beyazdı. Varlık sebebi ve amacı ateşti. Ateşin hayatının devam etmesi için yaşıyordu ve bunun için tükeniyordu. Mum tükendikçe ateşin hayat damarlarına can yürüyordu. Şikayetsiz, sorgusuz tüketiyordu kendini mum ateş için. Zaman geçti, mevsim döndü. Pervane ateşe, mum da pervaneye aşık oldu. Mum, aşkından günbegün sarardı. Sıcak gözyaşlarıyla damla damla azaldı. Ateşin aradan çekilmesini isityordu; ancak ateşin söndüğü zamanlarda pervane mumun semtine uğramıyordu. Ateş pervaneyi umursamıyordu; çünkü pervanenin her ne olursa olsun kendisine teslim olacağını biliyordu. Mum çaresizdi, ateşşe küstah. Mum, sadık ve samimi bir aşıktı; ama pervane ateşe meyletti. Mum, ateşin avuçlarında tükenmeye devam etti naçar. Pervanenin mutlu olmasının başka yolu yoktu. Kendinden vazgeçip ateşi yaşattı ve pervaneyi memnun etti. Gecelerden ve günlerden sonra pervan vuslat murad etti. Ateşe vasıl oldu. Pervane yandı. Mum tükendi. Ateş söndü.