Bana verdiğin söz ellerin olmayacağındı. Söz verdin başka elleri tutmayacaktın! Son nefesim olduğunu bildiğin halde kesmeyecektin öpüşlerini. Sahte bir rüzgâra kapılıp geçtiğimiz her sokakta yaptığım “biz” dolu ezberimi bozmayacaktın. Öznesi sen olmayacaktın ağır yüklemli cümlelerimin. Söz vermiştin, ben yanında olmadan gülmeyecektin. En önemlisi de “biz” den giden "sen" olmayacaktın… Hangi şehirdesin şimdi? Kimin kurduğu hayalin kahramanısın? Hangi elin yazdığı senaryoda oyuncu ve hangi hayatın figüranısın? Nerelerdeysen gel sevdiğim. Kaçmayalım bize “umut” olacak “yağmur” damlasından. Birbirimizin sıcaklığında kurutalım bedenlerimizi. Bağırarak sevdiğimizi söyleyelim bu şehrin en kalabalık meydanlarında. Gel; kimse sevmeden “beni sen sev.”