“Sözü yoran kalmaktan geri Sözü yoran gitmekten ileri Menzil de acıdır öğreneceksin Bekler yara tadında Olmayanı doldurur boşluk Olmayana dokundukça Acıya dem olan senden Uyanır son gerçeğine insan Hem ham hem cinnet Sığmanın güle olmayacağını Döner ve kabullenir acıyı Ve sizin hatırladığınız odur külden Öyle doydum gülde eksilmenin tokluğuna”