Sürgünü yaşadım. Bilmediğim topraklara, tanımadığım insanlara ve bir kalp sancısına mahkûm edildim. Sonu bilinmez bir yola ve aşka düştüm. Yol gittikçe, aşk yaşandıkça ucunu göremediğim sırlara eriştim. Her adımda bir ben yitirdim. Dilini suskunluğa mecbur kılmış bir kadın tanıdım. O güne kadar yaşadığım ve bildiğim aşk, gerçekliğini kaybetti. Zira aşk, iki güzel sözün yaşattığı birkaç saniyelik duygu yükselmesi değildi. Bunu çok geç öğrendim. Öğrendiğim gibi öğrettim. O suskun kadına, sevmeyi ve güvenmeyi öğrettim. Adım adım… Ve sabırla. Sürgünüm sona erdiğinde ise; Hikâyemiz henüz yeni başlamıştı...